چگونگی پوشش زنان در اسلام؛ بایدها و نبایدها

از مهم­ترین ویژگی­ های پوشش زنان، عدم تحریک امیال جنسی مردان و عدم منافات با عفت و حیا است.
 

چکیده : در تعالیم دین اسلام، سه شرط اصلی برای پوشش زنان مطرح شده است؛ که نقش تعیین کننده­ای در نگاه اسلام درباره نحوه آرایش و پوشش زنان در جامعه دارد. پرهیز از لباس های حرام و پوشاندن حد واجب شرعی از جمله این شروط محسوب می ­شود. همچنین چادر، به عنوان مناسب ترین پوشش برای زنان در نظر گرفته شده است.

تعداد کلمات 1071 / تخمین زمان مطالعه 5 دقیقه

 

در سبک زندگی اسلامی، نوع پوشش زنان در کنار همسرانشان گرمی بخش کانون خانواده است، اما هنگام حضور در فعالیت های اجتماعی یا در زمان حضور نامحرمان باید دارای سه شرط عمده باشد:
 

به طور کلی زنان از سه نوع پوشش منع گردیده اند:
١. پوشش مخصوص مردان نباشد؛
٢. لباس ویژه کفار نباشد؛
٣. لباس شهرت نباشد.
 

از لحاظ شرعی، پوشاندن تمامی اعضای بدن به جز صورت و دستها تا مچ، بر زنان واجب است؛ از این رو، نوع پوشش زنان باید به گونه ای باشد که زن بتواند این مقدار از حد شرعی را رعایت کند. بر این اساس، به سه دسته پوشش که بیشترین آسیب را به حد واجب شرعی وارد می کنند باید بیشتر دقت شود:

۱. پوشش های کوتاه
به طور قطع پوشش های کوتاه نمی تواند به عنوان یک پوشش اسلامی از سوی زنان استفاده شود، پوشش هایی از قبیل شال یا روسری های کوتاه که تمام موی سر را نمی پوشاند و یا شلوارهای کوتاه و مانتوهایی با آستین های کوتاه که باعث بیرون ماندن بخشی از ساق پا و ساعد دست می گردد.

۲. پوشش شفاف و نازک
در سبک زندگی اسلامی، آراسته­ ترین پوشش مناسب زنان آن است که تا حد امکان بدن را بپوشاند و شفاف، نازک و بدن­نما نباشد.
روایات متعددی در این باره از معصومین (ع) به نقل گردیده که به یکی از آنها اشاره می­کنیم:
حضرت علی (ع) می فرماید:
عَلَیْکُمْ بِالصَّفِیقِ مِنَ الثِّیَابِ فَإِنَّهُ مَنْ رَقَّ ثَوْبُهُ رَقَّ دِینُهُ لَا یَقُومَنَّ أَحَدُکُمْ بَیْنَ یَدَیْ رَبِّهِ جَلَّ وَ عَزَّ وَ عَلَیْهِ ثَوْبٌ یَصِفُه‏؛[1]
لباس ریزبافت و ضخیم بپوشید، هر که لباسش نازک است دینش نازک است، هنگام نماز لباس بدن نما نپوشید.
 

سومین شرط پوشش مناسب برای زنان آن است که تحریک کننده امیال جنسی نباشد و با عفت و حیا منافات نداشته باشد. بنابراین، لذا از دیدگاه اسلام لباس هایی که با وجود پوشش تمام بدن، به دلیل تنگ و چسبان بودن و هم چنین نوع دوخت و جنس لباس، اعضای حساس و برجستگی­های بدن زن را (مانند حجم بازو، سینه، کمر و...) نمایان می سازد و تمایلات جنسی مرد را بیدار می کند، ممنوع است.
در برخی روایات، زنانی که از چنین پوشش هایی استفاده میکنند سرزنش شده اند و از آنها به «کاسیات عاریات»، یعنی «زنان پوشیده ای که برهنه اند» تعبیر شده است که پیامبر اسلام(ص) در این باره فرموده است:
صنفان من أهل النار لم أرهما، قوم معهم سیاط کأذناب البقر یضربون بها الناس، و نساء کاسیات عاریات مائلات ممیلات..؛[2]
دو گروه از دوزخیان هستند که آنها را ندیده ام (در آینده خواهند آمد)، گروهی که تازیانه هایی چون دم گاو با خود دارند و با آن مردم را می زنند و زنان پوشیده ای که برهنه اند، که خود بی راهند و دیگران را هم از راه بی راه می­ کنند... .[3]
در مورد معنای آن احتمالات مختلفی داده شده است:
1. زنانی که لباس نازک و شفاف می پوشند؛
۲. زنانی که لباس های کوتاه می پوشند؛
٣. زنانی که لباس های تنگ می پوشند.

گرچه برای همه این احتمالات، شواهدی در متون اسلامی می توان یافت که در آنها زنان استفاده کننده از این گونه لباس ها سرزنش شده اند، ولی به نظر می رسد در بین معانی مذکور، معنای اخیر تناسب بیشتری با تعبیر «کاسیات عاریات» دارد، زیرا زنی که لباس تنگ و چسبان پوشیده است، گرچه در ظاهر لباس پوشیده، در واقع برهنه است. زیرا سطح بدن وی از زیر لباس نمایان است و تحریک آمیزی این گونه لباس نسبت به غریزه جنسی و افزایش احتمال آسیب زایی آن و ابتلا به مفاسد و انحراف جنسی نیز امری روشن است.
بنابراین، هر نوع پوششی که غیر از وجه و کفین (دستها تا مچ) را بپوشاند و موجب تحریک و جلب توجه نامحرم نگردد، پوشش مناسب زنان محسوب می گردد.
 

« دْنِینَ عَلَیْهِنَّ مِنْ جَلَابِیبِهِنَّ»[4] جلباب های خود را بر خویش فروافکنند.
همانگونه که بسیاری از محققین اذعان کرده اند، چادر با «جلباب» در میزان و نحوه پوشیدگی هم خوانی کامل دارد.[5]

منبع : 
موسوی؛ سید حسن (1394)، مد و مدگرایی و جایگاه آن در سبک زندگی اسلامی، انتشارات بوستان کتاب، قم، چاپ اول.

پی نوشت :
[1] تحف العقول عن آل الرسول، ص ۱۱۳.
[2] پیام پیامبر، متن عربی، ص ۴۲۰.
[3] این روایت بر زنانی که لباس های نازک می پوشند هم صدق می کند.
[4] احزاب، آیه ۵۹.
[5] دکتر محمد فؤاد البرازی، حجاب المرأة المسلمه بین انتحال المبطلین و تاویل الجاهلین، ص33؛ محمد غره دروزه، التفسیر ترتیب السور حسب النزول، ج ۷، ص ۴۱۹، دار الغرب الاسلامی، الطبعة الثانیة، ۱۴۲۱ق؛ ابن العربی المالکی، احکام القرآن، ج ۳، ص ۶۲۵، طبع بیروت، دارالکتب الاسلامیة، الطبعة الأولى، ۱۴۰۸ هق؛ علی اکبر سیفی مازندرانی، دلیل تحریر الوسیلة، احکام الستر والنظر، ص ۲۹، موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی (ره)، الطبعة الأولی، دی ۱۳۷۵ و حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج ۲، ص ۹۵، ریشه جلب.